سالهاست صبح های جمعه ندبه گویان ،

با اشک ، مژه چشم هایم را آب و جارو می کنم ،

تا مگرقدمگاه تو شود

و در غروب غم انگیز چشمانم سمات را زمزمه می کنم .

و اشک حسرت می ریزم .

بیا تا در حریمت بیاسایم ,

با گریه هایت همنوا شوم،

سر بر شانه بغض بگذارم و مثل ابر بهار گریه کنم و دانه های مروارید

چشمانت را در صدف نگهداری کنم .

ای سوار سبز پوش لحظه های من !

می دانم که روزی می آیی و پرستو های مهاجر را بر شاخسار آرامش ،

 ما وا می دهی ای خوب !

دیگر نمی توانم اشکهایم را ،

در چاه چشمانم اسیر کنم ،

باران اشکم را بر سجاده نیازم جاری می کنم که اشک ،

مهر استجابت دعاست .

ای زلال عصمت ، آتش معصیت در وجودم شعله ور است ،

بر من ببار و تطهیرم نما ،